سیاست دفاعی، همان سیاست کلان نظامی و در سطح ملی است . سیاست دفاعی ، بیان کننده راه ها و شیوه های کلی استفاده از قدرت نظامی کشور در برابر تهاجمات نظامی احتمالی دشمنان خارجی، دفع شورش های مسلحانه مخالفان داخلی، حفظ منافع امنیتی و پشتیبانی از سیاست های ملی می باشد . به عبارت دیگر، سیاست دفاعی در سطح ملی خطوط کلی اقدامات اصلی، کلیدی و فعالیت های نظامی کشور را مشخص می سازد و چارچوبی است که راهبرد نظامی در سطح ملی و به پیروی از آن سیاست دفاعی اجرایی شکل می گیرد .

از مهم ترین اهداف سیاست دفاعی کشورها دفع تهدیدها می باشد . دولتمردان پس از ارزیابی تهدیدها بر مبنای سه ملاحظه، توانایی، نیات و آسیب پذیری ها باید سیاست دفاعی خود را به گونه ای طراحی و اجرا نمایند که تهدیدها، به یک باره و یا به تدریج و به طور مرحله ای  از بین روند . تجلی بارز دفع تهدیدها، ایجاد محیط امنیتی کم خطر می باشد .

ایران از سوی آمریکا به عنوان یک هم پیمان برای مقابله با شوروی انتخاب شده بود شاه برای مقابله با این تهدید شمال، راهبرد اتحاد و ائتلاف با ایالات متحده را در پیش گرفت .دولتمردان کاخ سفید بر این اعتقاد بودند که از جمله تهدیدهای ایران، تجاوز ناشی از توسعه طلبی اتحاد شوروی بود . در چنین شرایطی، آمریکا با اعطای کمک مالی، اقتصادی، نظامی و اطلاعاتی در صدد تقویت رژیم پهلوی برآمد. هدف آمریکا این بود که ارتش و ساختارهای دفاعی ایران بتوانند نیرویی کارآمد و با قابلیت شوند، به گونه ای که قادر به دفع در برابر نیروهای شوروی باشند و بتواند تهاجم احتمالی شوروی را در کوه های زاگرس در جنوب غرب ایران به تأخیر اندازد .

کتاب تدوین سیاست دفاعی جمهوری اسلامی ایران با تأکید بر حوزه خلیج فارس، نوشته ساسان مومن (دانشکده دفاع ملی) توسط دانشگاه و پژوهشگاه عالی دفاع ملی منتشر شد . جهت مطالعه نسخه دیجیتال این کتاب می‌توانید به سایت طاقچه یا کتابراه مراجعه کنید.