حکمرانی هم از حیث نظری و هم تجربی با حکومت متفاوت است. به لحاظ نظری، حکمرانی، فرایند حکومت کردن است. در واقع آن چیزی است که حکومت‌ها با شهروندان و شرکت‌ها و سازمان‌ها با مشتریان خویش انجام می‌دهند، به علاوه اینکه لازم نیست فرایند حکمرانی توسط مجموعه‌ای از کنشگران در یک چارچوب هرمی و به طور آگاهانه انجام شود. بازارها و شبکه‌های کنشگران می‌توانند حکومت، تولید، هماهنگی و تصمیم گیری کنند. در حالی که، منظور از حکومت، نهادهای سیاسی است، اما حکمرانی شامل تمامی فرایندهای حکومت کردن در هرمکانی می‌شود.

شهرتی که امروز واژه حکمرانی به دست آورده، بدون شک مرهون تناسب آن با دگرگونی‌های اخیر در جهان است. در جامعه مدنی دولت روز به روز به سازمان‌ها وابسته‌تر و بیش از پیش توسط پیوندهای بین الملی محصور شده است. از یک سو، بخش عمومی در بسیاری از دولت‌ها از ساختار دیوان سالاری هرمی به سوی شبکه‌ها و بازارها گذر کرده است. در این معنا، حکمرانی در برگیرنده ی الگوهایی از حاکمیت است که گروه‌ها در بخش خصوصی و داوطلبانه آنها را مورد استفاده قرار می‌دهند.

بسیاری از دیدگاه‌ها، فعالیت‌ها و طرح‌های حکمرانی، غیر متعارف به نظر می رسند. یکی از ویژگی‌های مهم حکمرانی نوین، تلفیق ترتیبات ثابت اداری با ویژگی‌های بازار است. ترتیبات حکمرانی اغلب شامل شیوه‌های ترکیبی، نظام‌های سازمانی در حال تلفیق با ساز وکار های بازار و سازمان‌های غیر انتفاعی است.

مفهوم حکمرانی اساساً در مخالفت با اعتقاد به دولت حاکمه رشد و گسترش یافته است. اگر مردمی به یک دولت حاکمه واحد اعتقاد داشته باشند، معمولاً از حکومت آن نیز سخن می‌گویند، اما وقتی همین مردم اعتقادی به دولت نداشته باشند، تلاش می‌کنند تا بر فرایندهای پیچیده و درهم تنیده حکمرانی توجه کنند. در حالی که، واژه حکومت به بهترین شکل باور اخلاقی و تجربی به یک ملت یکدست ذیل یک دولت واحد را منتقل می‌کند، واژه حکمرانی نشان دهنده رویکردهای متکثر اخلاقی و تجربی است.

کتاب حکمرانی، درآمدی بسیار کوتاه، نوشته ی مارک بیور، با ترجمه‌ی غلامرضا سلیمی، داود کریمی پور، ازکتب (مدرسه حکمرانی) توسط دانشگاه وپژوهشگاه عالی دفاع ملی به چاپ رسید. جهت مطالعه نسخه دیجیتال این کتاب می‌توانید به سایت طاقچه یا کتابراه مراجعه کنید