کتاب تعارض تاکتیکی، همکاری راهبردی (نقش راهبردی کنگره در سیاست خارجی آمریکا در قبال ایران) نوشته ی حسین مرادی، (پژوهشکده امنیت ملی)، و توسط دانشگاه و پژوهشگاه عالی دفاع ملی منتشر شد.

عرصه سیاست خارجی در هر کشوری نمود و باز تابی از منافع ملی یک کشور می باشد. زمانی که یک سیاست خارجی خاصی در رفتارهای خارجی دولت ها پیگیری می شود بدین معنی است که ساختارها و نهادهای تأثیر گذار بر فرایند تصمیم گیری با این سیاست اتخاذ شده موافق بوده و یا مانعی برای انجام آن نمی بینند لذا در هر رفتار خارجی کشورها، باید به دنبال شناخت عوامل و انگیزه های موثر در بروز این رفتار و یا سیاست خاص بود تا بتوان به تحلیل درست و منطقی از چرایی اتخاذ رفتارهای خاص در برهه های خاص تاریخی پی برد.

کنگره آمریکا نیز که به دنبال اعمال قدرت خویش در عرصه سیاست خارجی بوده است، این حق و وظیفه در بعد از جنگ ویتنام با شدت بیشتری از طرف نمایندگان کنگره دنبال شده است. نقش کنگره در سیاست خارجی به مرور افزایش یافت و در دوران ریگان این موضوع شدیدتر شد. در واقع نمایندگان کنگره بعد از عدم موفقیت های آمریکا در ارتباط با دخالت در ویتنام تلاش کردند تا مانع آزادی عمل کامل دولت در تصمیم گیری های سیاست خارجی شده و حق خود در زمینه ی سیاست خارجی را اعمال نمایند.

در مورد سیاست خارجی آمریکا در قبال ایران نیز که یکی از موضوعات تخصصی در حوزه تصمیم گیری و تصویب قانون است، اعضای کنگره باید اطلاعات لازم را در اختیار داشته باشند تا با استناد به آنها نقطه نظرات خود را در مورد ایران به صورت قانون تصویب نمایند. در واقع دیدگاه فکری اعضای کنگره نسبت به ایران به عنوان یک کشور مخالف منافع آمریکا می باشد اما برای پیش بردن ایده های خود نیاز به اطلاعات و دانش کافی دارند تا سخنان و ایده های خود را مستند نموده و با توجه به آنها قوانین را تصویب نمایند.

تمرکز این کتاب برای شناخت نگرش اعضای کنگره نسبت به ایران، به طور عمده بر بررسی متون جلسات استماع علنی کنگره که عمدتاً در کمیته های روابط خارجی و کمیته امور خارجی مجلس نمایندگان برگزار گردیده، می باشد. البته در کنار جلسات استماع در مواردی که دسترسی به این جلسات امکان پذیر نبوده سعی شده تا ازمتون دیگر مرتبط با سیاست خارجی آمریکا استفاده گردد تا این خلأ جبران گردد. علاوه بر این، سعی شده تا با بررسی جلسات استماع، به میزان تأثیرگذاری گروه های ذی نفوذ نیز پرداخته شود. البته گروه های ذی نفوذ تلاش می کنند تا ارتباطات غیر رسمی نیز با نمایندگان داشته باشند که هدف این کتاب نمی باشد.